पाप व पुण्य
मानवाच्या जीवनात जसे सुख व दुःख येतच असते, त्याप्रमाणे मानव हा पाप व पुण्य यांची गोळाबेरीज आपल्या आयुष्यामध्ये सतत करत असतो. पाप म्हणजे वाईट काम. जी गोष्ट केल्याने स्वतःलाही त्याचा काही उपयोग नसतो व दुसऱ्यालाही त्यापासून त्रास होतो. व पुण्य म्हणजे चांगले काम, चांगले वागणे चांगले बोलणे, लोकांच्या मनात स्वताबद्दल आदराचे स्थान निर्माण करणे होय. थोडक्यात पाप म्हणजे हिंसा व पुण्य म्हणजे अहिंसा होय.
जेव्हा एखादी वाईट पद्धतीने, क्रूरपणे वागत असते तेव्हा लोकांच्या व्यक्तीला सहजच म्हणतात, " आता तुझ्या पापाचा घडा भरला आहे." म्हणजे वाईट वागणे यालाही काही मर्यादा आहेत.पण पुण्य आपण कितीही करू शकतो. पुण्य करण्याला मर्यादा नाहीत. कारण जेवढे पुण्य आपण करू म्हणजे चांगले काम करू तेवढे आपल्याला समाधान मिळते. व आपला लोकसंचय वाढतो. हे सर्वांना माहीत असते. पण ते कुणाच्या अंगवळणी पडत नाही. त्यासाठीच याला देवा धर्माची जोड दिली तर मानव थोड्या प्रमाणात का होईना कमी प्रमाणात पाप व पुण्य जास्त करण्याचा प्रयत्न करतो. मानव हा पापभिरू प्राणी आहे. आपण पाप केले की देव आपल्याला त्रास देईल एक भावना त्याच्या मनामध्ये रुजलेली असते. पण प्रत्यक्षात तसे काहीही नसते.
जी व्यक्ती पुण्याने वागते ती व्यक्ती सतत समाधाने, आनंदी राहते. कारण त्या व्यक्तीने कधी पापच म्हणजेच वाईट काम केलेले नसते त्यामुळे त्याच्या मनामध्ये अपराधीपणाची भावना कधी येणे शक्य नसते.तो नेहमी तणावरहित राहतो व समाधानी जातो. जीवनामध्ये शक्य होईल तेवढे आपण चांगले काम करावे ,गरजू लोकांना मदत करावी. दुसऱ्याच्या प्रती कधीही मनामध्ये वाईट भावना आणली नाही तर आपला पुण्यसंचय वाढत जातो. पाप व पुण्य हे नेहमी निराकार असते. ते आपल्या उघड्या डोळ्यांना दिसत नाही.ती एक अनुभवायची गोष्ट आहे.
म्हणून नेहमी सत्कर्म करा. दुसऱ्याच्या उपयोगी पडले म्हणजे आपलाही अनुभव वाढतो. आपल्यामध्ये एक आत्मविश्वास येतो, सकारात्मकता अंगी वाढते.
No comments:
Post a Comment